Dün, Funda kütüphaneden benim için çekmiş, 1979 yılından bir gazete ilanı. O yıl, bu filme gitmiştim. Babam, abimle beni -ne yazık ki artık varolmayan- Batı Sinemasına götürmüştü. Heyecanla sinema önüne geldiğimi, kalabalıktan şaşırdığımı, içim içime sığmadığını hatırlıyorum. Gişe önünde uzun bir bilet kuyruğu vardı. Eskiden filmlerin gösterimde kaldığı her hafta, "zafer haftası" olarak nitelenir, gazete ilanlarında seyirciyi cezbedecek ölçüde vurgulanırdı. Süpermen, haftalarca oynamıştı. Erken saatlerde tüm seansların bileti tükeniyordu. Biz de bilet bulamamıştık da tam eve dönecekken babam karaborsadan almıştı. Bileti satan adamın, babamın yanına yaklaşması "dün gibi aklımda" derler ya, aynen öyle. Karaborsa nedir bilmiyordum, üçe alıyor beşe satıyor filan denmişti.
Süpermen filmine kadar benim serüven tahayyülümü westernler ve onlardan farklı olmayan kılıçlı kahramanlar belirliyordu. Bu algı, bende uzun yıllar değişmese de filmden etkilenmiştim. Bugün çok anlaşılmayacak ama filmlerin tekrar tekrar seyredilme imkanı video çıkana kadar diyelim, eskiden yoktu. Televizyonda haftada bir ya da iki film oynardı. Filmlerle her yerde karşılaşmıyorduk. Eş dost sohbetinde, misafirliklerde filmler anlatılırdı. Kıymetli ve az bulunan şeylerdi filmler. O alışkanlıkla filmi seyredemeyen yaşıtlarıma sayısız kez Süpermen'i anlattım. Seyredebildiğim için şanslı ve itibarlı sayılıyordum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder